Ágústa Eva Erlendsdóttir, söng- og leikkona, lætur þjóðina heyra það í harðorða stöðufærslu sem hún birtir á Facebook. Hún segir sóttvarnabrot Bjarna Benediktssonar í Ásmundarsal vera algjöran tittlingaskít í samanburði við margt. Í athugasemdum við færsluna segir hún að fólk geri allt of mikið úr því að fá ekki hitta aldraða ættingja, það sé smámál miðað við hrylling heimsins.
„Sífellt kemur smáborgarinn Íslenski sparkandi á óvart. Kvartandi undan hári í súpu og vill leggja allt niður og loka, á samfélgsmiðlahrífufundi. Einn byrjar að sparka og svo koma þeir allir sparkandi, hver öðrum reiðari, yfir helvítis hárinu sem HEFÐI getað kyrkt einhvern. Í alvörunni, af öllu því sem er búið að ganga á síðasta árið þá er þetta Ásmundarsalsmál, það mál sem er hvað alvarlegast af öllu? Fólk virðist vera að raðtrompa hvert annað hérna í þessum gáfumannasamfélagssaumaklúbbi. Framtiðin er björt SUF og þið hin, þið vitið hver þið eruð. Áfram Ísland. #bjarniben,“ skrifar Ágústa.
Nokkrir svara henni til baka. Þar á meðal Berglind Kristinsdóttir sem segir: „Mér er drullusama hvort það var Bjarni Ben eða Stína frænka sem fóru í þetta teiti, mér er hins vegar alls ekki sama um þá staðreynd að á sama tíma má ég ekki hitta 99 ára gamlan afa minn sem liggur fyrir dauðanum. Mér er ekki sama um að fá ekki að verja tíma með honum þó að sorgin sè í raun ekki mín né að mér beri að vorkenna heldur allra þeirra sem eru einir og deyjandi líkt og afi minn og svo miklu fleiri. Þó svo að margt annað í heiminum skipti miklu meira máli en brot Bjarna Ben þá finnst mér framkoma hans samt sem áður skítleg.“
Ágústa gefur ekkert eftir og svarar til baka: „Búhú. Það eru fleiri tragediur, alvarlegri og sorglegri en sandkornin undir husinu þinu en að fa ekki að knúsa afa sinn. Sorry en eg hef enga samúð með þessu dæmi þó mér þyki vænt um þig Berglind. Lífið er talsvert ljótara og mistökin mun alvarlegri en þessi meintu mistök bjarna að vera of lengi á sölusýningu. Get a grip people. Ef þu vilt kenna einhverjum um að geta ekki hitt afa þinn þa eru þeir fjölmargir, og islenskir og frægir i þokkabót en Bjarni er ekki einn af þeim.“
Ágústa er þó ekki hætt því önnur kona segir þetta hafa verið ömurlega jólakveðju frá Bjarna. Því svarar hún af sömu hörku. „Einmitt, íslensku jólin! Það er nottla það heilagasta og það að grenja yfir þvi að hitta ekki ættingja sem hafa það himneskt, og reyndar líka við sjálf miðað við allt og allt. Við höfum Rauðakrossinn… hvað er það versta sem getur gerst eða hefur gerst i þessu öllu saman? Eru íslensku jólin og skæpsession í lélegum gæðum það dýpsta sem við förum? Hver nk er mælikvarðinn?,“ spyr Ágúst og heldur áfram:
„Á Bjarni Ben að vera fyrirmynd þess sem ALLIR eiga að gera? Er hann ráðinn til þess? Eruð þið alltaf með hreinar grímur? Sprittiði posann eftir hverja notkun? Hver sagði fyrir örfáum mánuðum að grímur væru gagnslausar? Var það Bjarni? Nei það var sóttvarnarlæknir. Eigum við að rekja einhver dauðsföll, atvinnuleysi og gjaldþrotum til þessara ummmæla eða annara ákvarðanna sem voru teknar eða ekki teknar?? Eða eigum við ekki bara að láta Bjarna segja af sér afþví að hann var í partý? Meikar þetta virkilega sens fyrir ykkur??“