Síðast en ekki síst
Eftir / Pawel Bartoszek
Snemma sumars. Í léttu hjali greinir kunningi frá því að fjölskyldan ætli að skella sér til Ítalíu og leigi út íbúðina sína á meðan. Stundum beint til túrista, stundum í skiptum fyrir aðra íbúð sem annað, jafnráðríkt og jafnvíðsýnt, fólk í útlöndum á.
Þögn skellur á. Kunninginn bíður eftir að ég hrósi honum og heiti því að fara að fordæmi hans: Segi „bless“ við hótel og gististaði og taki hugmyndum um rómatískan skiptimarkað með heimili fólks fagnandi.
Ég hósta upp afsökunum: Hef ekki heyrt um þetta. Skilmálar húsfélagsins leyfa þetta ekki. Ég vil gera þetta löglega og nenni ekki pappírsvinnunni. Ég er með fría gistingu þangað sem ég er að fara.
En það er fyrirsláttur. Mig langar bara ekki að hleypa ókunnugu fólki í íbúðina mína. Þetta er mín íbúð. Nafnið mitt er á bjöllunni. Hún hefur galla sem ég þekki og hef lært að búa með en ég nenni ekki að útskýra þá fyrir öðrum.
„En íbúðin getur aflað tekna meðan þú ferð í frí!“ Nei, það þarf hún ekki. Ég er í íbúðinni minni 350 daga ársins. Hún er dauðþreytt. Ég þarf frí og hún þarf frí. Hvaða asi er þetta?
Ég legg til nýja síðu: HomeOnMyOwn.com. Þar geta menn skráð íbúðina sína, tekið myndir, gefið ráð um hvað sé skemmtilegt að gera í grenndinni og EKKI boðið hana á leigu. Svo getur maður farið á síðuna, leitað að íbúðum, skoðað myndir og hugsað: „Vá, hvað þetta er flott íbúð. Örugglega gaman að búa þarna. Gaman, fyrir einhvern annan en mig.“