Guðrún Erla Ottósdóttir segir í færslu á Facebook að „ég er ekki vön því að tjá mig opinberlega en nú er mér nóg boðið. Fyrir 5 árum síðan fæddist dóttir mín andvana eftir fulla meðgöngu. Á hverjum degi í sex daga áður en þetta gerist leitaði ég margoft uppá kvennadeild lhs, þar sem mér var ítrekað vísað frá og ekki sett í mónitor,“ segir hún um hræðilega lífsreynslu sína og bætir við:
„Daginn áður en hún deyr í móðurkviði kemur barnsfaðir minn með mér uppá kvennadeild og krefst þess að málið sé skoðað, okkur er aftur vísað frá og honum tjáð að ég sé bara móðursjúk. Daginn sem hún deyr byrjar á því að ég mæti í vinnuna og finn ennþá hreyfingar en finn samt að einhvað er að svo seinnipartinn kem ég heim og sofna með eldri dóttir okkar.“
Guðrún vaknar „svo stuttu seinna og finn að það er eitthvað að. Móðir mín kemur og sækir mig og skutlar mér að sækja bílinn okkar sem var í viðgerð hjá frænda mínum. Ég nefni þetta við hana á leiðinni en var á þessum tíma farin að trúa þvi að ég væri móðursjúk, enda einu ári áður misst barn eftir 5 mánaða meðgöngu. Móðir mín segir mér að kíkja við upp á kvennadeild sem ég geri það. Þar eftir ansi langa bið kemur ljósmóðir og vísar mér inná herbergi. Svo kemur hún með hjartsláttarnema og leitar í nokkra stund eftir hjartslætti sem hún finnur ekki. Hún segir mér að þetta sé alveg eðlilegt en vill kalla til aðra ljósmóðir; hún kemur inn og fer líka að leita eftir hjartslætti en finnur hann ekki. Næst tekur önnur þeirra upp símann og segir að um einhvern „kóda“ sé að ræða. Þá mætir læknir inn með sónartæki og setur það á magan á mér og segir bara strax: „Þetta er búið, hún er dáin.“
Þarna fraus ég í nokkra stund; vildi ekki trúa þessu en hann sagði mér að þetta væri alveg öruggt og ég mætti sjá það aftur. Þarna panikkaði ég og tárin fóru að streyma og ég fann ennþá hreyfingar – svo kallaðar draugahreyfingar – ég vildi ekki trúa þessu; hún var lifandi um daginn, það er ég viss um. Plís bjargið henni, plís … „nei, þetta er búið, viltu hringja i einhvern?“
Guðrún segist hafa verið „alveg stjörf. Í hvern átti eg að hringja og segja hvað? Ég tek við símanum og hringi i manninn minn sem var heima með eldri dóttir okkar. Ég grét svo mikið að ég rétt náði að segja, Unnur Ýr er dáin. Svo langaði mér bara að komast þarna út. Ég fór út í myrkrið og hljóp að stað; þetta hlaut að vera martröð. Mig langaði bara að þessi hræðilega martröð tæki enda.
En maðurinn minn segir að það sé mikilvægt að við drífum okkur því að það sé hættulegt að vera með Stelpuna okkar látna í móðurkvið. Ég fer, en á þessum tímapunkti var ég frosin. Þegar ég mæti uppá kvennadeild tekur á móti mér ljósmóðir sem byrjar strax að segja mér að best sé að fæða hana. Ég var hrædd týnd og áttavillt. Nei ég gat ekki hugsað mér það. Þá eru mér gefin róandi lyf og hún heldur áfram að sannfæra mig um að fæða hana. Hún hlaut að vita allt það sem væri best? Þannig ég samþykkti það.“
Í kjölfarið fékk Guðrún „lyf sem koma fæðingu af stað. Ég var svo hrædd og týnd.
Gleymi aldrei andrúmsloftinu þarna inni og gleymi aldrei ljósmæðranema; ung stelpa sem var skutlað inni þessar aðstæður; hún gat ekki horft á; ég gleymi aldrei svipnum á henni.“
Guðrún segir að „eftir dágóða stund hefst rembingsstig fæðingar – ég finn að hún myndi koma fljótt eins og eldri dóttir mín; èg klemmdi saman lappirnar og gat ekki leyft henni að koma. „Svona Guðrún, leyfðu henni að koma“ sagði ljósmóðirin.
En ég bara get það ekki.
Á þessum tíma vildi ég fá prest til að blessa yfir henni þegar hún myndi fæðast og það var farið í það að fá sjúkrahúsprestinn í að koma: Hann kemur fljótt og þarna gat ég ekki meir; hún kemur í heiminn blá með naflastrenginn tvívafinn um hálsin og hnútur á. Ég fæ hana i fangið svo fullkomna og fullskapaða. Ég horfi á hana; veit ekki hvað lengi; vonaði af öllu hjarta að hún myndi opna augun; langaði að gefa henni brjóst – bara eitthvað.“
Raunveruleiki Guðrúnar var grimmur:
„Hún var dáin. Okkur var gefið sólarhringur með henni og ég gat ekki sleppt henni; okkar nánustu komu og fengu að sjá hana; sorgin í augum ástvina okkar var ólýsanleg. Starfsfólk kom inn og hvatti okkur til að leggja hana frá okkur í kæli vögguna, en ég bara gat það ekki.
Hún var byrjuð að fá sár eftir þennan tíma, en ég gat ekki sleppt; þetta hlaut að vera vondur draumur; plís vaknaðu fallega Unnur Ýr – góði Guð af hverju?“
Guðrún segir að „eftir útförina fóru allir auðvitað að sinna sínu lífi en við vorum í rusli og litla hjálp að fá. Svo sex dögum eftir að hún var jörðuð fór mér að líða eitthvað illa um nóttina. Snemma um morguninn stóð ég upp og það fossblæddi og það leið yfir mig. Maðurinn minn hringdi á sjúkrabíl sem kom snögglega. Ég var flutt upp á kvennadeild; þar fer ég í skoðun sem leiðir í ljós að stór partur af fylgjunni hafði orðið eftir. Ég fer i aðgerð þá um nóttina sem var vîst mjög flókin og erfið en enginn sérfræðingur var kallaður til. Svæfingalæknirinn sagði að þetta hafi verið mjög mikil aðgerð. Þegar ég vakna líður mér mjög illa og ég finn að það er einhvað að. Í fyrsta lagi blæddi alveg svakalega, og ég var með mikla verki. Bæði móðir mín, systir og hjúkrunarfræðingur sem var á vakt, reyndu að telja unglækninn inná að kalla út sérfræðing. En hún sagði alltaf „þetta er i góðu.“
Seinna um kvöldið var Guðrúnu farið að líða mjög illa, en ennþá vildi hún ekki kalla út sérfræðing. Svo seint um kvöldið var rapport og enginn að fylgjast með. Þá allt i einu líður yfir mig og ég fer í dá.“
Hún segir að „mamma mín og systir hlaupa fram og kalla að það þurfi neyðarteymi strax.
Ég man sjálf ekki eftir þessum hluta. En mamma og aðrir sögðu mér að fólk hafi komið hlaupandi allsstaðar frá; sett rúmið á mitt gólf og dælt inn í mig blóði í fætur og hendur og fleira en ég lá dáin á borðinu hjá þeim í þó nokkuð langa stund. En sem betur fer tókst þeim að endurlífga mig.“
Þá fór Guðrún „beint í aðra aðgerð sem var mjög stór. Ég vaknaði aðeins á gjörgæslu en ég var þar í 4 daga, og fór svo á venjulega deild í 2 vikur. Þessar vikur voru mjög erfiðar; nýbúin að missa dóttir mína og munaði litlu að ég færi líka. En mér fannst mjög erfitt að vera frá eldri dóttur minni.“
Hún segir að „þegar ég kom heim af spítalanum tók ekkert við. Við reyndum að óska eftir hjálp , en takmarkað var i boði. Þarna tók við mikið sorgartímabil hjá okkur og mikil reiði. Ég bara gat ekki skilið þetta. Og líka allt þetta bara ef þau hefðu hlustað.Þetta varð til þess að við skildum stuttu seinna. Ég fékk hræðilegar martraðir eftir þetta. Bæði um þessi atvik en líka kom upp hræðsla við að missa þá sem voru mér nánastir. Ég hrökk upp grátandi.
Stundum hrópandi og var farin að hræðast það að fara sofa.“
Þá var Guðrúnu gefin svefnlyf.
„Ég upplifði mikinn kvíða, þá fékk ég bara lyf við því. Og svo þunglyndislyf. Allskonar lyf.Enga hjálp. Þessar martraðir hættu ekki, ég fæ þær ennþá í dag.
Þolið mitt fyrir að taka svefnlyf varð meira og var ég farin að taka það meira en ráðlagt var, bara til að sofa eitthvað yfir næturnar, en þetta var í raun ekkert að laga.“
Hún segir að „núna nýverið hvatti fjölskyldan mín mig til að leita hjálpar til að losna við þessa vanlíðan og losna við þetta vonlausa svefnmynstur. Ég þáði það eftir smá umhugsun. Þá fór ég á deild sem er kölluð bráðageðdeild. Þegar ég kom þangað inn var mér mjög brugðið.
Þarna var hrópandi fólk, grátandi börn og maður fann fyrir andstyggð margra starfsmanna. Það var talað ljótt við sjúklinga, ég fékk bara einhvað smá að borða og ég sem kom sjálf til að vinna í mínum málum, var núna föst þarna. Ég var mjög hrædd. Einn sjúklingurinn hrópaði í sífellu og ég fann svo til með henni. Langaði að segja eitthvað svo henni liði betur. En ég mátti ekki fara út af herberginu. Ég fékk vatn og smá mat. Ég var svöng, hrædd og ringluð. Þegar að ég fékk svo að fara fram þá byrjaði einn sjúklingurinn að elta mig og segja mér að hann væri vondur maður og hefði margt misjafnt gert. Ég hélt mig að mestu inn á herbergi en leið mjög illa að heyra konugreyið hrópa og hrópa og heyra að henni var svarað á ljótan hátt.“
Guðrún segir að „þarna um kvöldið ákvað ég að fara aðeins fram í setustofu þar sem er sjónvarp. Þá kom umræddur maður og fór að strjúka á mér bak og axlir. Mér fannst þetta virkilega óþægilegt þannig að restina af kvöldinu var ég inn á herbergi.
Mér voru gefin nokkur lyf þarna um kvöldið sem ég þekkti ekki. Ég spurði hvað þetta væri, þá svarar starfsmaðurinn það er bara best fyrir þig að borða þetta. Ég gerði það trúandi því að þetta væri einhvað til að hjálpa mér. Ég var mjög ringluð af þessum lyfjum og leið illa en náði að sofna fyrir rest. Ég vaknaði um nóttina í „panikki“ og leið eins og eitthvað hræðilegt hefði gerst; ég ráfaði fram í sjokki – grét og grét og var mjög ringluð. Þá kom starfsmaður sem vildi gefa mér meira af lyfjum. Það vildi ég alls ekki. Ég bað um að fá að jafna mig i friði sem ég gerði en var samt mjög skelkuð. Ég fór aftur upp í. Um morguninn fóru nokkrir sjúklingar af deildinni niður en þar má reykja á tveggja tíma fresti á daginn. Þarna niðri byrjaði sami maður aftur að strjúka mér og segja ógnandi og óviðeigandi hluti; ég var mjög hrædd.
Guðrún hélt sig alveg inn á „herbergi þangað til mér var loksins boðinn tími hjá lækni.
Ég sagði lækninum að mér liði mjög illa. En hún gerði lítið ur því. Og fór að tala um hvort ég hefði verið rænulaus að keyra um með börnin mín og annað slíkt sem er nú ekki raunin því í fyrsta lagi er ég ekki rænulaus með börnin mín. Og keyri ekki bíl. Hún gerði lítið úr mér sem móðir og talaði virkilega niður til mín. Þarna var mér nóg boðið. Ég sagðist vilja fara.
Þá byrjaði hún strax að hóta því að þá yrði barnaverndarnefnd kölluð til. Ég sagði henni að hún gæti ekki notað, mér best vitandi, þetta ágætisfólk sem grýlu á mig. Enda hefði ég ekkert að fela og börnin mín voru í faðmi fjölskyldunar og ég hefði ekkert að óttast. Þá sagði hún við mig að þau væri nú oft ekki sammála, og börnin væru bara samt tekin í þeirra umsjá. Við þetta hræddist ég mikið og fékk taugaáfall. Ég gat ekki verið þarna eina mínútu meir.
Enda i miklu uppnámi og fannst þetta alls engin hjálp. Ég fór í sjokki af þessum fundi og hafði samband við lögfræðing fjölskyldunnar.“
Guðrún segir að „eftir einhverja samræðu kemur læknirinn og segir: „Ókei, þú verður þá flutt um deild.
Já takk. Allt frekar en að vera þarna. Meðan ég beið kom hádegismatur sem var eitthvað smotterí. Ég sá eina starfsstúlku fá sér eplakökubita sem hafði komið með matnum upp.
Ég fór skömmu seinna og tók lítinn bita og settist útí horn. Þá kemur starfsmaður og hundskammar mig fyrir að taka þennan bita. Þetta átti víst að vera kaffibrauð en ekki gat ég vitað það.
Ég var miður mín.
En sem betur fer kemur fljótt starfsmaður og segir mér að ég eigi að skipta um deild; ég var hrædd, en var allavegana að komast þarna burt. Þegar ég kem á hina deildina tekur strax á móti mér yndislegt starfsfólk sem sýndi mér allt. Þarna mátti borða. Þarna mátti hafa tilfinningar. Þarna vinnur yndislegt fólk sem leggur allt sitt að mörkun, svo að sjúklingunum líði sem best. Þetta er eins og tveir alveg aðskildir spítalar.
Ég er ennþá að ná mér eftir dvölina á fyrri deildinni, enda fékk ég símtal frá lögreglunni sem sagði mér að kona hafi hugsanlega verið myrt meðan ég var þar.
Er ekki komið nóg?
Þessi spítali er löngu úrelt stofnun sem mesti óþverri sem ég hef kynnst er við lýði. Þarna eru ekki allir sjálfviljugir. Mér er nóg boðið, ég hef getað fyrirgefið allt í mínu lífi en ég mun aldrei fyrirgefa þeim að hafa ekki hlustað á mig, sem varð til þess að dóttir mín dó á þeirra vakt.
Og svo miklu fleiri, því miður.“
Guðrún spyr:
„Hver ætlar að setja það i forgang að svona margir deyi ekki af gáleysi? Hver ætlar loksins að standa við það að þeir sem minnst mega sín svelti ekki? Hver ætlar að standa við það að allir hafi jafna möguleika á menntun? Hver ætlar að sjá til þess að börn komist beint inn á leikskóla eftir fæðingarleyfi. Veit ekki með aðra en mér er nóg boðið og ég ætla ekki að láta draga mig á asnaeyrunum lengur. Ég ætla ekki að taka þátt i þessum sirkus lengur. Ég hef ekkert til að skammast min fyrir. Skömmin er þeirra.“