Ingibjörg Sara Benediktsdóttir segir það vonlaust að ætla að fylla það tómarúm sem varð til við fráfall Jónínu systur hennar. Hennar muni hún sakna til sinnar hinstu stundar og minnast með bæði gleði og stolti yfir að hafa átt sem systur og vinkonu.
Ingibjörg minnist stóru systur sinnar í hjartnæmri færslu á Facebook. Hún segir það einmitt vera sitt síðasta prakkarastrik til Jónínu að birta minningarorð sín þar í stað þess að birta þau í Morgunblaðinu. „Ég var að hugsa um að senda minningargrein um fenomenið systur mína í blöðin. Svo áttaði ég mig á því að ég er búin að búa of lengi í Noregi til að vera meðvirk með þessu liði. Missi örugglega nokkra vini en það verður bara að hafa það. Fjölmiðlar voru alltaf frekar tilbúnir til að skrifa um systur mína þegar illa áraði en þegar vel gekk. Veit að hún hefði orðið brjáluð út í mig að birta þessi skrif mín ekki í Morgunblaðinu sem hún elskaði að lesa, að birta þetta bara hér á mínum vegg á facebook verður síðasta prakkarastrikið mitt til þín Jónína mín,“ segir Ingibjörg.
„Hins vegar sá ég aldrei fyrir mér systur mína sem aldraða konu með göngugrind, það hefði passað henni ákaflega illa“
Ingibjörg segir að í sumum samfélögum fæðist stundum svo stórir einstaklingar að fólk standi bara á gati og að Jónína systir hennar hafi sannarlega verið slík. „Það var 8 ára aldursmunur á okkur, sem minnkaði með árunum en ég man lítið eftir henni sem barn. Bara þessari rosalega fallegu og duglegu systur minni, sem vonlaust var að vera í einhverri samkeppni við. Held að við foreldrar og systkini höfum öll áttað okkur snemma á því að Jónína var eitthvað svo miklu stærra en bara dóttir og systir, hún var það sem ég myndi kalla á norsku „fenomen“ eða fyrirbæri,“ segir Ingibjörg og heldur áfram:
„Við systur vorum talsvert ólíkar og ósammála um margt, hún skyldi ekkert í mér að vera trúlaus, vinstri sinnuð og ekki vildi ég koma í detox með henni og háðum við marga rimmuna um þau málefni, allt þó í góðu. Mér fannst örugglega jafn gaman að stríða henni og henni mér. Það var henni mjög erfitt að þiggja en ekki gefa. Þær eru fallegar síðustu minningarnar sem við eigum um hana. Það eru þær sem eru mikilvægastar. Hún var ekkert á förum, hugurinn var alls ekki á förum, hún elskaði jólin, elskaði að gefa. Því miður er það svo að þótt hugurinn sé í bata þá segir líkaminn stundum stopp. Hins vegar sá ég aldrei fyrir mér systur mína sem aldraða konu með göngugrind, það hefði passað henni ákaflega illa. Hún lifði hratt en hefði svo sannarlega mátt fá mörg ár í viðbót, kynnast barnabörnunum betur, sjá þau vaxa úr grasi og jafnvel eignast ný.“
