Alma Lind Smáradóttir endaði á götunni eftir að hún missti son sinn frá sér. Þar þvældist hún um í þrjú ár með sár sem náðu aldrei að gróa. Þegar hún varð barnshafandi á ný mætti barnavernd á fæðingardeildina og fór fram á að hún myndi afsala sér barninu.
Það er ekki lengra en átján mánuðir síðan Alma Lind bjó á götunni. Í þrjú ár lifði hún á engu og án nokkurs. Og lífið á götunni er grimmilegt. „Þegar það var kalt úti þurfti ég að hreyfa mig mikið á kvöldin.Á þessum frostgöngum var ég stöðugt að hreyfa tær og fingur til að halda blóðflæðinu gangandi. Nokkrum sinnum lenti ég í því að frjósa á höndunum,“ segir Alma í viðtali við Stundina. „Já, mér leið hræðilega.“
Verst þótti Ölmu að upplifa skeytingaleysi Íslendinga gagnvart þeim sem búa á götunni. Hún segir að þegar spáð var brjáluðu veðri hafi fólk hvatt hana til að koma sér í skjól en enginn bauð fram aðstoð eða húsaskjól. „Það er eiginlega það sem situr mest í mér, skeytingarleysi samfélagsins gagnvart fólki í þessari stöðu. Það var svo sárt að upplifa að fólki stæði almennt á sama um afdrif þín,“ segir Alma.