Glúmur Baldvinsson minnist vinar síns Hrafns Jökulssonar með fallegum og hlýjum orðum.
Segir:
„Hrafn Jökulsson var líklega einn greindasti maður sem ég hef kynnst um ævina. Við lékum okkur saman í innviðum og á stillönsum steypu sem nú kallast Þjóðarbókhlaðan.“
Glúmur segir að greind Hrafns hafi verið mikil,mjög mikil:
„Kannski var hann of greindur því ég ellefu ára hafði aldrei heyrt annað eins íslenskt tungutak frá jafnaldra. Í fyrsta sinn sem ég fann til minnimáttar. Svo klár var hann og heiðskýr.
Hann brilleraði þegar hann var frjáls frá djöflinum sem blundar í okkur flestum.
Hann brilleraði í ástríðu sinni, enda er ástríðan það eina sem knýr það besta og versta í okkar stuttu tilvist.
Hann var besti ritstjóri Alþýðublaðsins fyrr og síðar, ásamt kannski þremur öðrum, en var þeim þó miklu yngri.
Hann kom einn og sér Alþýðuflokksmanni á þing á Suðurlandi af öllum lendum þar sem kratar eiga aldrei von. Sökum ritsnilldar og mælsku.
Ég viðurkenni að ég öfundaði yfirburði Hrafns sem svo þrátt fyrir mótlæti andskotanna sem fella gæfu manna ritaði ljóð sem lifir. Og það ljóð heitir: Þar sem vegurinn endar.“
Falleg kveðjuorð frá vini til vinar – frá Glúmi til Hrafns – sem nú er fallinn frá, en mun lengi lifa í minningu allra sem kynntust honum.