Blaðakonan Klara Egilson segir færslu sinni á Facebook í hópnum Málvöndunarþátturinn að hún sé „örmagna.“
Henni þykir „svo leitt að lesa slanguryrði, slettur og orðrokur um fagheiti sérfræðinga. Ljósa, (ljósmóðir), kvennsi (kvensjúkdómalæknir). Mér þykja slanguryrðin lítilsvirðandi, subbulegar orðslettur.“
Hún bætir við að íslenska er svo fallegt og sterkt tungumál, svo gífurlega víðáttumikið og ljóðrænt. Að bera þetta augum á „prenti“ nær hvern einasta dag, mér líður eins og ég sé að lesa orð einstaklinga undir einhverjum ankanalegum áhrifum, rétt eins og viðkomandi ráði illa við að ljúka eigin orðum. Slafri þess í stað út öðru hverju atkvæði. Og bregðist svo ókvæða við ábendingum. „Já, hann heitir kvennsi! Hvað er að þér? Ertu eitthvað klikk? Ég hef alltaf kallað hann kvennsa! Ég meina, kvensjúkdómalæknir, hver nennir eiginlega að segja það? Djö ertu biluð…“
Og spyr að lokum:
„Hvert er íslenskan að fara? Í „kjúllann“ og „ljósuna“ – hvað er eiginlega að orðunum Ljósmóðir og Kjúklingur? Guð minn góður. Bæ.“