Formaður Samfylkingarinnar, Kristrún Frostadóttir, telur að fákeppnismarkaði eins og Ísland verði að regluvæða:
„Ástæðan fyrir því að ég og fleiri höfum talað fyrir því og fleiri að við höldum að minnsta kosti Landsbankanum í opinberri eigu er að við séum þá með einn banka sem er með opinbert viðmið um eðlilega arðsemi, eðlileg kostnaðarhlutföll,“ en þetta kemur fram á Vísi.
Kristrún formaður mætti í Bítið á Bylgjunni í morgun, hennar fyrsta opinbera viðtal eftir fæðingarorlof. Kristrún sagðist eigi hafa verið í fríi; hún hafi einfaldlega verið að sinna flokknum inn á við; haldið fjölmiðlum fjarri.
Samfylkingin er orðinn stærsti stjórnmálaflokkurlandsins; mælist með rúmlega 28 prósenta fylgi, samkvæmt þjóðarpúlsi Gallup.
Undir styrkri stjórn Kristrúnat eykur Samfylkingin enn forskotið á Sjálfstæðisflokkinn; stuðningur við ríkisstjórnina hefur sjaldan eða aldrei verið minni; mælist nú 38 prósent.
„Þetta eru auðvitað skilaboð til okkar um að við verðum að standa okkur, svona fylgi fylgja væntingar. Vonandi jákvæðar væntingar fremur en að þetta sé óánægjufylgi.“
Staðan varðandi verðbólguna er áhyggjuefni:
„Ef við tökum bara stöðuna eins og hún blasti við í upphafi síðasta árs þá voru strax komin fram merki um að það stefndi í mikla verðbólgu. Ég veit að fólk er ekkert að fylgjast með því í smáatriðum hvað einstaka þingmenn eru að gera, en stór partur af þeim málflutningi sem ég og við í Samfylkingunni vorum með sneri að því að grípa í taumana áður en verðbólgan færi úr böndunum. Það hefði þurft að bregðast við með því að reyna að dempa höggið sem almenn heimili fá sem hefði þá mögulega dregið úr launaþrýstingi og almennum verðkostnaði innanlands.“
Kristrún nefnir að ríkið hefði þurft að setja enn meira í barnabætur og húsnæðisbætur sem og vaxtabætur:
„Slíka tilfærslu á kostnaði er auðveldara að festa við ákveðna hópa en launahækkanir. Þær eiga það til að fréttast; ég fékk sjö prósent og þá vilt þú fá sjö prósent og svo framvegis.“
Hún bendir á að með þeim hætti væri hægt að styðja enn betur við þá hópa er þurfa mest á því að halda; segir að ríkisstjórnin hafi brugðist alltof seint og mjög illa við fyrirsjáanlegum vanda; grípa hefði þurft til hvalrekaskatta til fjármögnunar útgjöld ríkissjóðs.
Á erfiðum tímum sem þessum þurfi að gera slíkt:
„Og fjármagnsskattar og það sé einfaldlega tekið á þenslunni þar sem þenslan er. Til dæmis bankaskatturinn sem var afnuminn að hluta á sínum tíma – það átti að skila sér allt til neytenda. Það hefur ekkert skilað sér til neytenda!“