Lára Guðrún Jóhönnudóttir er ansi fegin því að árið 2020 er að baki. Ár þar sem hún barðist fyrir lífi sínu og var algert helvíti að hennar sögn. Í raun var það svo erfitt að hún óttaðist dauðann í árslok.
Það má með sanni segja að síðasta ár hafi verið Láru erfitt þar sem hún glímdi við mikinn heilsubrest og hvert áfallið á fætur öðru dundi yfir. „Maður heldur bara áfram að braggast, þetta er skref fyrir skref. Ég vonast til að þetta fari allt saman vel en tekur bara sinn tíma,“ segir Lára í samtali við Mannlíf.
Lára lýsir hörmungarárinu í færslu á Facebook. „Síðasta ár var algert helvíti. Það var svo erfitt. Svo erfitt að ég átti alveg eins von á því að deyja fyrir árslok. Ég flakkaði á milli lækna með A4 blað af einkennum og ég fékk alltaf sama svarið: “Þetta er bara streita”. Það hlustaði enginn á mig og ég var á tímabili búin að sannfæra sjálfa mig um að ég væri bara með svona svakalega laskað miðtaugakerfi að ég væri einfaldlega að tapa vitinu,“ segir Lára og heldur áfram:
„Það var ekki fyrr en ég hafði misst 14 kíló, helminginn af hárinu, komin með alvarlegar sjóntruflanir, búin að missa alla tilfinningu í fótunum, með djöflaþorsta allan sólarhringinn og svo mikla mæði að ég komst varla upp tröppurnar heima hjá mér, að hjúkrunarfræðingur stakk upp á því að ég myndi óska eftir mælingu á langtímasykri (HBA1C).“
„Mér leið stundum eins og ég myndi sofna og aldrei vakna aftur.“
Það var svo á Þorláksmessu sem Lára var kölluð inn á Landspítalann. Þar segist hún hafa fengið jólagjöfina sína, gjöf sem hún hefði óskað sér að fá ekki. „Sykursýki 1. Send heim með bunka af bæklingum, insúlínsprautur, nálar, blóðhnífa og blóðsykurmæli. Og boðin velkomin á innkirtladeildina fyrir lífstíð. Þessi jól og áramót hafa verið vægast sagt krefjandi fyrir mig og fjölskylduna mína. Blóðsykurinn minn var orðinn svo hár að talan komst ekki fyrir á “HRINGDU Á LÆKNI STRAX ÞÚ ERT Í HÆTTUÁSTANDI” plakatinu sem hékk á veggnum á spítalaherberginu,“ segir Lára.
Lára var kominn í það mikið hættuástand að hún þurfti að vakna á tveggja klukkustunda fresti yfir hátíðirnar til að sprauta sig með insúlíni og því miður hefur hún orðið fyrir óafturkræfum skaða vegna veikindanna. Hún botnar ekkert í því hversu lengi læknar voru að greina hvað hráði hana. „Mér leið stundum eins og ég myndi sofna og aldrei vakna aftur. Það er langur vegur framundan og ég vonast til þess að endurheimta sem allra mest af fyrri styrk, en það er þó einhver skaði sem hefur orðið vegna sjúkdómsins sem er því miður ekki afturkræfur. Við erum ennþá í áfalli yfir því hversu langan tíma það tók að komast til botns í þessu. Það er samt algerlega á hreinu að það fær enginn læknir að segja við mig aftur að ég þjáist “bara af streitu”. Ég þekki líkama minn best og hef áður bjargað lífi mínu með innsæinu og með því að hlusta á hvað hann er að segja mér,“ segir Lára og bætir við:
„Það sem ég lærði á síðasta ári er að líkaminn minn er sterkur. Hvöt mín til að lifa af er hvöt sem hefur búið inní mér í þúsundir ára. En mikið andskoti er ég orðin þreytt. Þannig að núna ætla ég að eiga í heitu ástarsambandi við insúlín og blóðsykurstjórnun. Ég læri nú ennþá betur á líkamann minn. Og ég mun hafa enn betri yfirsýn. Að hafa vald yfir blóðsykrinum er vald sem ég ætla nú ekki að syrgja mikið eða lengi að hafa fengið í fangið, sem var faktískt séð fullt fyrir, ég verð bara að stækka faðminn ennþá meira. En akkúrat núna erum við fjölskyldan í aðlögun og þetta er töff. Verulega töff.“