Elín Jósepsdóttir skrifar grein sem er birt í tilefni 16 daga átaks gegn kynbundnu ofbeldi, og hefst á þessum orðum:
„Við lifum á tímum sem mörg vilja kalla tíma útskúfunar- eða slaufunarmenningar. Við lifum á tímum þar sem við erum að læra að kalla hlutina réttum nöfnum og það sem áður var talað um í hálfum hljóðum sem fjölskylduharmleik er nú einfaldlega talað um sem ofbeldi.“
Elín bætir því við að „í dag trúum við þolendum og hjálpum þeim, auk þess sem við drögum gerendur til ábyrgðar. En mörgum þykir þó of langt gengið að útskúfa gerendum úr samfélaginu og eru fljót að bjóða þá velkomna aftur eftir nokkurra mánaða hlé. Það sem gerendur þurfa að þola vegna gjörða sinna þykir nægilega slæmt til þess að samfélagið fyrirgefi þeim, burtséð frá því hvort gerendur hafi tekið ábyrgð eða dregið einhvern lærdóm af því að þolendur þeirra opna sig.“
Hún bendir á að „það kemur vissulega fyrir að gerendur þurfi að þola ýmislegt vegna gjörða sinna, til dæmis að fólk sendi þeim ljót skilaboð eða tali um gjörðir þeirra opinberlega. Þeir þurfa að þola að missa vinnuna eða fá ekki vinnu í sínum bransa. Sumir þurfa jafnvel að þola það að fjölskylda og vinir snúi við þeim baki.
Þolendur þurfa að þola varanlegan skaða af völdum ofbeldis. Margir þolendur ofbeldis hafa örkumlast vegna barsmíða og glíma oft við þunglyndi, kvíða og áfallastreitu árum saman eftir ofbeldi. Þau þurfa að þola það að bera ör á líkama og sál alla ævi. Þolendur ofbeldis þurfa oft að þola það að yfirgefa heimili sín. Heilu fjölskyldurnar eru sendar með lögreglufylgd í Kvennaathvarfið þar sem þau þurfa að dvelja jafnvel mánuðum saman, á meðan gerandi fær að sitja eftir heima. Þau þurfa að líta yfir öxl sína á leið í vinnu og skóla á meðan gerandi hringsólar þar í kring og sendir þeim jafnvel skilaboð um það á meðan.“
Hún færir í tal að „þolendur þurfa að þola það ítrekað að koma augliti til auglitis við gerendur sína. Konur og börn þurfa oft að mæta körlum sem hafa beitt þau andlegu, líkamlegu og kynferðislegu ofbeldi og sitja undir ógnandi hegðun og hótunum í réttarsal, í umgengni, í foreldraviðtölum og ýmsum öðrum aðstæðum. Margir þolendur þurfa að þola fátækt. Þolendur þora oft ekki í vinnu af ótta við gerendur og missa þannig vinnuna.“
Elín bendir á að „gerendur hafa einnig oft stjórn á fjármálum þolenda sinna, auk þess sem þeir geta komið í veg fyrir það að þau fái fjárhagsaðstoð með því að neita að samþykkja skilnað. Þolendur hafa þurft að þola það að vera útskúfað úr samfélagi sínu. Margir þolendur finna fyrir óbeinum fordómum í umhverfi sínu eftir að hafa opinberað ofbeldi, en öðrum er bókstaflega bolað burt með undirskriftalistum eða beinum hótunum frá nærumhverfi sínu.
Við sem samfélag þurfum að komast að því hvernig við ætlum að taka á ofbeldi og hvernig við viljum aðstoða þolendur og gerendur í ofbeldismálum. En við megum ekki gleyma því hver eru hinir raunverulegu þolendur. Við megum ekki gleyma því hver hin útskúfuðu eru í raun og veru.“