Sólveig Anna Jónsdóttir, formaður Eflingar, segist á Facebook hafa dreymst svo slæman draum á dögunum að hann situr enn í henni. Allir sem hafa lesið Íslendingasögurnar vita að drauma og fyrirboða ætti ekki að hunsa. Eitt nýlegt dæmi um það er formennska hennar, en Gunnar Smári Egilsson fékk hana loksins til að samþykkja að fara í framboð eftir að hafa sagst hafa dreymt pabba hennar, Jón Múla Árnason. Sólveig skrifar í gær:
„Mig dreymdi átök í nótt. Við gegnum saman í hóp, með fána. Á móti okkur gengu menn sem ógnuðu okkur. Ég varð hrædd en svo tók ég upp handfylli af smásteinum og kastaði í mennina. Ég var mjög leið í draumunum, ég held að symbólisminn sem drauma-sjálfið bjó til hafi verið of þrúgandi. Þegar ég vaknaði var ég ennþá leið. Ég ákvað að skrifa þessa grein til að koma mér úr dapurleikanum, til að virkja baráttuviljann. Ástandið er vissulega hrikalegt, og mér líður oft eins og við séum bara vopnuð smásteinum í baráttu við ægivald hinna uppsöfnuðu auðæfa og stjónmálastéttar sem telur sig fyrst og fremst vera framkvæmda-arm eignastéttarinnar. En hvað getum við annað gert en að berjast áfram í samstöðu hvort við annað; ein erum við lítils megnug en ef við stöndum saman, göngum saman, berjumst saman getum við hætt að kasta lófafylli smásteinum og orðið þess megnug að lyfta grettistaki og breyta því sem breyta þarf.“
Hún vísar svo í fyrrnefnda grein: „“Stór hluti verka- og láglaunafólks gengur nú í gegnum þolraun. Stór hluti verka- og láglaunafólks er látinn þjást í fátækt. Og þau sem ábyrgðina bera ganga enn lengra inní ímyndarstjórnmál þar sem sjálfsdýrkunin hefur tekið yfir, þar sem að draumurinn um jöfnuð á milli fólks er löngu dáinn, þar sem að meira máli skiptir að segja frá því hver hefur gengið á fjöll, hver er hættur að fara á fyllerí, hver hefur komið til flestra útlanda, hver er mesti meginstraums-femínistinn heldur en að standa afdráttarlaust með fórnarlömbum hins stéttskipta þjóðfélags og nota völdin til að gera líf þeirra betra. Þetta er staðreynd sem ekki er hægt að afneita,“ segir Sólveig í greininni.
Hún segir að það ætti ekki að koma neinum á óvart hvað gerðist næst. „Hvað verður um niðurstöður rannsóknar Vörðu? Hin pólitíska valdastétt mun láta eins og rannsóknin hafi ekki verið gerð, því get ég lofað ykkur. Í þeim þjóðernis-rómantíska fasa ídentity-stjórnmálanna sem hún hefur nú gengið inn í er nákvæmlega ekkert ólíklegra en að boðið verði upp á hið svokallaða samtal um aðstæður þeirra sem strita til að komast af, þeirra sem lenda í matarúthlutunar-biðröðum hjálparsamtaka þegar atvinnuleysið skellur á, þeirra sem hafa ekki efni á að fara til læknis, þeirra sem þjást andlega vegna þess ískalda skugga sem fjárhagsáhyggjurnar eru. Hin efnahagslega valdastétt mun aftur á móti skoða niðurstöðurnar, en ekki í þeim tilgangi að læra af þeim og endurmeta afstöðu sína til tilveru vinnuafsins. Ég er til í að lofa meira: Ég lofa því að nú eru reiknimeistarar Viðskiptaráðs og Samtaka atvinnulífsins að velta því fyri sér hvernig hægt sé að halda því fram að þau sem svöruðu könnuninni séu bara að ljúga en það hafa verið viðbrögð milljón-króna fólksins þar við bókstaflega öllum þeim staðreyndum sem Efling hefur sett fram í baráttu félagsins fyrir efnahagslegu réttlæti fyrir félagsfólk. Og þegar lyga-tóninn hefur verið gefin frá SA og Viðskiptaráði verður hann endurómaður í fjölmiðlum auðvaldsins.“
Hún spyr hvort við viljum sjá börn okkar sem ódýrt vinnuafl. „Og hvað verður þá um niðurstöðurnar? Það er algjörlega upp á okkur sjálf komið. Við getum gert það sem ætlast er til af stjórum þessa lands; kinkað döpur kolli, „voðalega er þetta sorglegt“, og beðið eftir því að einhver geri eitthvað, beðið þangað til við drepumst eftir því að einhverjum þóknist að gera eitthvað. Eða við getum látið þessar niðurstöður gera það sem þær eiga að gera; getum látið þær næra andúð okkar og ógeð á þeirri fólskulegu og viðbjóðslegu stéttskiptingu sem fengið hefur að grafa um sig í þessu vellauðuga og fámenna samfélagi, þessu „velferðarsamfélagi“, þessu „upplýsta og menntaða jafnréttissamfélagi“; getum leyft þeim að næra reiði okkar yfir þeirri ógeðslegu vanvirðingu sem okkur er sýnd aftur og aftur og aftur; verka- og láglaunafólk á að vinna og halda kjafti, borga skatta og halda kjafti, verða atvinnulaust og halda kjafti, velkjast um á gróðavæddum húsnæðismarkaði og halda kjafti, sjá börnin sín verða ódýrt vinnuafl og halda kjafti, og svo framvegis og svo framvegis,“ segir Sólveig og bætir við að lokum:
„Getum leyft niðurstöðum rannsóknarinnar að næra baráttuanda okkar og uppreisnaranda, getum leyft þeim að verða vopn í þeim slag sem við ætlum okkur að taka aftur og aftur, þangað til að við sjálf höfum öðlast þau völd sem við þurfum til að breyta þessu helsjúka rugli sem fær að viðgangast hér; milljarðarnir streyma úr ríkissjóði, milljarðarnir sem þangað eru komnir vegna vinnu okkar streyma til íslenskra milljarðamæringa sem hafa arðrænt okkur, á meðan við sjálf eigum að sætta okkur við að éta brauðmola úr lófum þeirra sem telja sig þess umkomin að stjórna tilveru okkar.“