Tobba Marínós, ritstjóri DV hefði getað orðið ungfrú Ísland ef hún hefði misst nokkur kíló. Hún hafði æft af kappi og var orðin vel hraust. Hún þyrfti bara að skafa aðeins af sér nokkur kíló og losna við þetta feita bak.
Þessi orð lét einkaþjálfari falla og Tobba var aðeins tvítug og sátt í eigin skinni. Hún var kvenkyns. Eldri kona. Hún brosti bara þegar hún hafði látið ósómann út úr sér. Tobba segir að hún hefði mögulega skallað hana með fallega andlitinu sínu ef hún hefði ekki verið að púla við að skokka á hlaupabretti. DV kom út í dag og í leiðara ritstjórans, Tobbu Marínós, opnar hún sig um mikilvægi þess að þeir sem taki að sér það mikilvæga hlutverk að vera lærimeistarar okkar, geri það af virðingu og jákvæðni. Miklu máli skiptir að tala ekki fólk niður, heldur byggja það upp. Þá segir hún að „píptest“ sé eitt það glataðasta í veröldinni til að mæla styrk fólks.
Tobba segir í leiðaranum að hún hafi orðið gapandi hissa. „Ég var of þung sem barn en fékk svo mikinn áhuga á líkamsrækt þegar ég var 15 ára og kom mér í gott form,“ segir Tobba sem var í toppformi á þessum tíma.
Konan hafði sagt orðrétt: „Ef þú myndir missa nokkur kíló þá gætir þú orðið ungfrú Ísland.“ Hún hætti ekki þar og hélt áfram: „Já það þarf bara að skafa aðeins af þér. Af bakinu. Þú ert með svo fallegt andlit nefnilega,“ sagði konan og bætti við að hún gæti hjálpað henni að megra bak hennar.
Tobba velti fyrir sér hver merkingin væri þegar fólk segir: „Hún er svo andlitsfríð“. Þýddi það þá að aðrir líkamspartar væru ljótir.
„Ef ég hefði ekki verið á ferð hefði ég mögulega skallað hana með fallega andlitinu mínu. Í staðinn sagðist ég ætla að hugsa málið og jók hraðann á brettinu.“
Reglulega gerir þessi minning vart við sig og þá ber hún saman þessar athugasemdir við framkomu leikfimikennara, afrekskonu í líkamsrækt, sem kenndi Tobbu í grunnskóla.
„Hún talaði aldrei niður til okkar „gelgjanna“ heldur benti okkur frekar á það sem hún hefði viljað gera öðruvísi. Hún sagðist sjá mikið eftir því að hafa hangið í ljósabekkjum sem ung kona og hafa misþyrmt á sér húðinni. Hún hvatti okkur til að vera alltaf með hollan bita á okkur. Fyrst í skólatöskunni og síðar þegar hún varð einn eftirsóttasti líkamsræktarkennarinn í bænum og við „gelgjurnar“ að fullorðnast þá sagði hún okkur að hafa hollan bita í veskinu. Borða alltaf nóg af hollum mat.“
Aldrei hefði þessi kona niðurlægt Tobbu og viljað bjarga henni frá feitu baki. Hún hvatti nemendur sína óspart áfram og skoraði á þau að fara út fyrir sinn þægindaramma. Á endanum fann Tobba fjölina sína í líkamsrækt og var daglegur gestur í salnum. Þegar íþróttakennari í skólanum frétti af því fékk hann hana til að kenna samnemendum sínum. Sá kennari byggði einnig upp nemendur.
„Aldrei var einn tekinn niður til að stækka annan.“
Það varð til þess að hún hætti að „skæla af kvíða“ ef „píptest“ var yfirvofandi og hlakkaði til að takast á við það og finna styrk líkamans.
„Vitandi að það væri í góðu lagi að geta svo ekki meira. Að því sögðu er „píptest“ samt eitt það glataðasta sem ég veit um,“ segir Tobba og bætir svo við:
„En hvað veit ég, með mitt feita bak.“