„Ég ætla ekki að bæta í þá fáránlegu móðursýki sem pískuð var upp í kringum sýninguna á Madama Butterfly, en skal þó viðurkenna að ég varð feginn, þegar ég mætti á sýningu númer tvö, og sá að allar hárkollur og allir maskar voru á sínum stað. Vitaskuld á stofnun á borð við Íslensku óperuna ekki að fara á taugum út af svona heimskulegum ólátum sem eru hvort eð er bara stormur í vatnsglasi, blásinn upp af fámennum en háværum hópi öfgamanna,“ skrifar Jón Viðar Jónasson leiklistargagnrýnandi um sýninguna Madame Butterfly. .
„Sýningin sjálf er áferðarsnotur, nema hvað það uppátæki leikstjórans, Michiels Dijkema, að stúka alla hljómsveitina og stjórnandann af á bak við tjald fyrir baksviðinu er öldungis fráleitt. Þar sem ég sat á sjötta bekk í sal hljómaði tónlistin eins og ofan úr tunnu, en miklu betur uppi á öðrum svölum, þangað sem ég skaust eftir seinna hlé; þangað streymdi hún beint upp án fyrirstöðu, rétt eins og úr eðlilegri hljómsveitargryfju. En megnið af áhorfendum situr í salnum og þar á fólk að sjálfsögðu ekki að fara neins á mis,“ skrifar Jón Viðar.
Lestu leikhúsgagnrýni Jón Viðars Jónssonar á Madame Butterfly í nýjasta tölublaði Mannlífs.