„Ég varð ekki var við skófluna fyrr en hún keyrði mig í gólfið og lenti ofan á mér. Mér fannst allt brotna í bakinu á mér, heyrði hvernig hryggjarliðirnir brustu. Ég náði ekki andanum i einar tvær mínútur og hélt að þetta væri búið,“ sagði Guðbjörn S. Jóhannesson, verkstæðismaður hjá SEES, í samtali við DV árið 1996 en þá lenti hann undir tvegga tonna skurðargröfuskóflu.
Guðbjörn náði að losna sig án aðstoðar fyrir rest en hann þakkar fyrir að hafa verið í skóm með stáltá því að skóflan lá skónum og féll þess vegna ekki alveg til jarðar. Þegar DV ræddi við Guðbjörn gat hann ekki hreyft sig að neinu leyti. Voru þetta annað slys hans á stuttum tíma en ári fyrr keyrði jeppi á 90 kílómetra hraða á kyrrstæðan bíl sem Guðbjörn var í og hlaut hann bakmeiðsli og var nýbúinn að ná sér eftir það.
„Þegar ég gat losað mig undan skóflunni reyndi ég fyrst að hreyfa fæturna. Létti mikið þegar ég gat það en síðan þyrmdi yfir mig. Ef ég er nú lamaður, nýkominn með fjölskyldu. Orðinn faðir og við höfðum keypt okkur hús og bíl fyrir skömmu. Læknarnir telja að ég eigi að ná mér nokkurn veginn og vonast til aö brotin grói eðlilega. En það tekur tíma og þeir segja að það sé að mestu undir mér sjálfum komið hvernig til tekst. Tveir hryggjarliðir brotnuðu og tvö rifbein. Þá gerðist ýmislegt annað sem á eftir að skoða betur,“ sagði Guðbjörn en talið var að endurhæfing hans gæti tekið allt að 6 vikum.
„Ég fékk sjokk þegar bróðir hans hringdi og sagði að Guðbjörn hefði slasast. Óttaðist að hann mundi deyja og fór að gráta. Svo fékk ég nánari fréttir og varð ánægð þegar kom í ljós að hann hafði ekki lamast,“ sagði Magnea Lynn Fisher, unnusta Guðbjörns, við DV um slysið.