Helgi Sigurðsson, „skopmyndateiknari“ Morgunblaðsins, er án alls vafa einn af umdeildari einstaklingum hins íslenska samfélags. Í það minnsta vekja flestar teikningar hans sem birtast í „Málgagninu“ upp hörð viðbrögð; líklega án hliðstæðu hér á landi.
Nýleg teikning Helga – þar sem gert er grín að transfólki – vakti jafnvel upp harðari viðbrögð en þegar Helgi klárlega með teikningu fyrr í sumar stóð með Ingó Veðurguði og gerði um leið grín að meintum þolendum hans.
Trans-teikningu Helga mætti túlka á þann veg að hann sé að gefa í skyn að lög um kynrænt sjálfræði þýði að karlar fari að nota búningaklefa kvenna. Nú, eða þá bara sem húmor sem gæti hafa þótt fyndinn fyrir sextíu til sjötíu árum síðan. Jafnvel bara sem staðfestingu á því hversu helsjúkur einn mannshugur getur verið.
Í það minnsta ofbauð einum blaðamanni Stundarinnar – Steindóri Jónssyni – Trans-teikning Helga; þessa þar sem gert er grín að transfólki, þið munið; og Steindór sparar ekki stóru orðin, enda varla ástæða til:
„Teiknari Moggans nær nýjum hæðum í viðbjóði í dag. Það er ekki gaman að dreifa hatrinu hans þannig að ég læt andlitið hans fylgja með,“ ritar Steindór.
Eins og áður hefur verið vikið að hefur Helgi trekk í trekk á undanförnum árum verið gagnrýndur harðlega fyrir myndir sínar, þótt eflaust eigi hann nokkra „gamla og góða brandarabræður“ sem hlæja mögulega upphátt – lepjandi þunnan uppáhellinginn í morgunsárið í bland við súru svita- og sokkalyktina og „oggulitlu“ andfýluna – yfir nýjasta „snilldarverkinu.“
En Steindór á Stundinni telur þó að nú hafi hugarheimur Helga bókstaflega og áþreifanlega – í prentaðri útgáfu og á netinu – framkallað „nýjar hæðir í viðbjóði“ og gengið of langt.
Steindór deilir enn fremur spurningu sem Helgi á að hafa sent á beina línu í DV fyrir níu árum, en líklega er hægt að segja að spurning Helga sé „pínu“ leiðandi, og hljómar svo:
„Heldurðu að Íslendingar sem þjóð eigi eftir að lúta í lægra haldi fyrir straumi innflytjenda sem leggjast á velferðarkerfið eins og er að gerast á Norðurlöndum og víða í Evrópu.“
Ekki er ólíklegt að Helgi hafi svarað eigin spurningu með einföldu já-i. Jafnvel margföldu.
Þótt rithöfundurinn Joseph Conrad hafi aldrei verið nálægt gæðum í skrifum sínum eins og Helgi er í „skopmyndateikningum“ sínum, þá eru þessi orð hins fyrrnefnda neðst í þessari grein úr þeirri „þokkalegu“ bók, Innstu myrkur, ágætis lokaorð. Í bili. Conrad hefur legið í gröf sinni í 97 ár í Canterbury kirkjugarðinum, og leiða má líkum að hann sé löngu hættur að skrifa, en Helgi er bara rétt að byrja. Einhverjum til ómældrar gleði.
„Áhrifavald hans var einstakt. Búðir þessara manna umkringdu staðinn og höfðingjarnir komu á hverjum degi til að hitta hann. Þeir komu skríðandi… „Ég vil ekki heyra orð um þá siði sem þeir viðhafa þegar þeir koma til Kurtz,“ æpti ég. Undarleg þessi tilfinning sem greip mig, að nákvæm frásögn af slíku mundi vera illþolanlegri en þessir hausar sem verið var að þurrka á staurunum undir gluggum Kurtz.“