Komið er á daginn að stjórn Lögreglustjórafélags Íslands varaði þáverandi dómsmálaráðherra, Áslaugu Örnu Sigurbjörnsdóttur, við að starfslokasamningar Haraldar Jóhannessen ríkislögreglustjóra við nokkra undirmenn væru mjög líklega ólöglegir; sömu sögu má segja um ráðuneytisstjóra dómsmálaráðuneytis sem og sérfræðinga innan fjármálaráðuneytis.
Er þetta á meðal þess er kemur fram í umfjöllun Heimildarinnar um málið; en þar er vísað til gagna innan úr fjármálaráðuneyti, er sýna fram á viðvörunarorð embættismanna um starfslokasamningana – sem hafa nú verið dæmdir ólöglegir.
Það var niðurstaða Hæstaréttar í dómi sem féll í lok mars á þessu ári; var komist að þeirri niðurstöðu að Haraldi ríkislögreglustjóra hafi einfaldlega skort heimild til að hækka laun 9 undirmanna hans hjá lögreglunni.
Undirmennirnir hafi hins vegar tekið við launahækkuninni – ásamt auknum lífeyrisréttindum – í góðri trú og því mætti ekki lækka launin á ný.
„Ólögmætur gjafagjörningur,“ var niðurstaða Hæstiréttur, sem kemur líklega til með að kosta ríkissjóð hálfan milljarð króna.
Undir formennsku Úlfars Lúðvíkssonar benti Lögreglustjórafélagið á að starfskjarabreytingarnar stæðust eigi lög; launasetningu lögreglu væri snúið á hvolf, en ljóst er að með samkomulaginu voru undirmennirnir með betri kjör en 7 af 9 lögreglustjórum landsins.
Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir þáverandi dómsmálaráðherra lýsti því yfir í kjölfarið að ríkislögreglustjóri hefði haft heimild til að semja með þeim hætti sem hann gerði; það var í nóvember árið 2019 – en samningarnir voru undirritaðir í ágúst sama ár.
Kemur fram að sérfræðingar innan fjármála- og efnahagsráðuneytis hafi komist að þeirri niðurstöðu að Haraldur hafi eigi uppfyllt skilyrði til að breyta kjörum undirmanna; lagði það í hendur embættismanna hjá dómsmálaráðuneyti að beina því til lögreglustjóra að afturkalla samkomulagið.
Sjálf segir Áslaug Arna við Heimildina að best hefði verið að ráðuneytið hlutaðist eigi til um málið; þar sem kjara- og mannauðsmál væru á forræði stofnananna sjálfra; hún hefði hins vegar átt að óska eftir áliti annarra á því hvort fullyrðingar ríkislögreglustjóra stæðust með öllu.