Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir „var að keyra á tæplega 60 km hraða á leiðinni út úr Reykjavík í gær. Heyri ég þá óskaplegt píp og læti í lögreglubíl fyrir aftan mig, alls konar ljósalæti og svoleiðis,“ segir Ragnhildur og heldur áfram:
„Mér datt náttúrlega ekki í hug að þetta kæmi mér neitt við, þannig að ég skipti mér ekkert af þessu og hélt ótrauð áfram ferð minni. En ósköpin ágerast og að lokum sá ég mér ekki annað fært en að stoppa til að vita hvað væri að hjá blessaðri lögreglunni. Þá kom glæsileg lögreglustúlka með glóandi rándýrsaugu og hélt því fram að ég keyrði alltof hægt og hlyti að vera full,“ sem var ekki raunin og sagði Ragnhildur við lögreglukonuna að „ég keyrði alltaf afar hægt og væri mjög bílhrædd og myndi aldrei auka hraðann. Hún bað mig þá að blása í einhverja trekt sem hún var með. Gerði ég það að sjálfsögðu en ekkert kom út úr því. Vildi hún þá að ég leitaði að skilríkjum í veskinu og ég gerði það en sagði henni eins og var að ég týndi flest öllu sem ég setti niður í töskuna, hún væri eins og svarthol. Hún vildi vita hvort ég myndi kennitöluna mína og aldrei þessu vant mundi ég hana.“
Eftir allt undangengið ákvað lögreglukonan að hringja „niður á lögreglustöð til að athuga með ökuskírteini en það var allt í lagi með það. Þar sem að ég var ekkert að flýta mér sagði ég henni að ég vildi helst ekki keyra á meira en 25 km hraða og ég myndi aldrei keyra á þessum hraða sem hún óskaði eftir. Það endaði svo með því að hún stoppaði umferðina til að koma mér aftur af stað, en bíllinn stóð eitthvað á sér. Loksins fór ég í gang og keyrði á 40–50 km hraða sem eftir var. Og komst lifandi upp á Bifröst.“