Glúmur Baldvinsson rifjar upp erfiðan dag í lífi sínu og fjölskyldu hans:
„Tíminn líður í mínu lífi sem annarra og á meðan svo er kemur þessi dagur alltaf aftur og aftur. Dagurinn sem ég missti systur mína Snæfríði sem hvarf okkur sjónum alltof, alltof fljótt.“
Hann segir aðáfallið hafi verið gríðarlegt:
„Þá brast eitthvað innra með mér. Þótt nú séu liðin tíu ár þá vex söknuður minn, fremur en dofnar.“
Glúmur segir að „á þessum tímum sem reynst hafa fjölskyldunni erfiðir þarfnast ég hennar visku og andans birtu sem aldrei fyrr. En hún er alltaf nálæg. Um það er ég sannfærður. Og aldrei mun ljós hennar slokkna á minni leið svo lengi sem ég vaki.“