Leiklistargagnrýnandinn Jón Viðar Jónsson ritar áhugaverða færslu og deilir tengli á frétt ruv.is sem fjallar um fjölgun unglinga sem líður illa andlega; í þeirri grein er fjallað um niðurstöður rannsókna, Rannsóknar og greiningar, sem rannsakað hefur líðan barna og ungmenna á Íslandi síðusta áratuginn; er rætt við Ingibjörgu Evu Þórisdóttur, sem er doktor í sálfræði, og spurt er hver sé þáttur samfélagsmiðla þegar kemur að andlegri heilsu ungmenna, og það hvort fullorðnir einstaklingar séu nægilega góðar fyrirmyndir.
Jón Viðar virðist hins vegar gefa lítið fyrir ummælin í viðtalinu og nefnir aðra möguleika.
„Þetta er mjög athyglisvert en um leið óhugnanlegt viðtal. Það er í sjálfu sér gott að ábyrgir aðilar skuli reyna að fylgjast með andlegri líðan ungmenna og þær skýringar sem eru hér settar fram eru allrar athygli verðar. Af mörgu ætla ég hér aðeins að nefna eitt: það er sú skylda ekki bara uppalenda heldur allra fullorðinna að vera æskulýðnum góð fyrirmynd.“
Hann bendir á að „Ingibjörg Eva nefnir sem dæmi að fullorðið fólk leyfi sér á miðli sem þessum að viðhafa ljótt orðbragð; og því miður féllu sumir í þá gryfju á þessum þræði þegar rætt var hér um eineltismál um daginn; þá viðhöfðu sumir (sem betur fer fáir en einn er einum of mikið) heldur ófagurt orðbragð um þau börn sem gerast sek um einelti; ég lét það að vísu standa en hefði etv átt að eyða því, eins og ég leitast við að gera þegar fólk fer yfir strikið hér.“
Segir einnig að „mig langar bara að segja að eins þótt sálfræðingurinn komi hér með ýmsar skýringar, þá nefnir hún ekki það sem að mínu viti og (sem betur fer) margra annarra er höfuðmeinið og undirrótin að þessu öllu saman og það er veikari staða kristinnar trúar með íslensku þjóðinni, hnignun kristins uppeldis og kristinnar trúrækni.
Ég var sjálfur svo lánsamur að alast upp af kristnu fólki og í samfélagi sem var ekki orðið jafn gegnsýrt af hreinni vanþekkingu og fordómum í garð kristindómsins og það sem við lifum í nú.“
Hann færir í tal að „sú trúfræðsla sem ég fékk í KFUM og skólanum (þar var kristnin ekki orðin bannorð eins og hún er nánast orðin nú) nú eða í fermingarundirbúningi, hún var vissulega ekki fullkomin, það sá ég svo löngu síðar, en það skiptir ekki öllu máli. Þegar ég á fullorðins aldri mótaði afstöðu mína til þessara hluta, þá stóðu mér margir vegir opnir, og svo er um okkur öll. En sem sagt: það er sjálfsagt að ræða fram og aftur um andlegt heilbrigði okkar unga fólks á félags- og sálfræðilegum nótum – en undirstaðan að heilbrigðu mannlífi er og verður sá kristni trúargrunnur sem vestræn menning er reist á og þeir góðu ávextir sem hún hefur í tímans rás borið. Það mun að endingu koma okkur öllum í koll, ef hann er rofinn.“