Vítalía Lazareva skrifar á Facebook-síðu sinni um samband sitt og ónefnds manns.
„Að þrífast í ofbeldissambandi er meira en að segja það. Èg vissi aldrei í raun hvað orðið ofbeldissamband þýddi eða um hvað fólk ræddi, þegar maður hefur ekki verið þarna þá hreinlega veit maður í raun ekki hvað hlutirnir geta snöggt breyst úr hvítu í kolsvarta.
Að búa við ofbeldi í nánu sambandi er meira en að segja það. Það góða er svo gott en það slæma er svo hrikalega slæmt. Ofbeldið vindur uppá sig, það byrjar oft með andlegu en fer yfir í líkamlegt.“
Hún bætir því við að „ég varð ekki fyrir höggi fyrr en síðasta sumar í fyrsta skipti, og ég taldi mér trú um það að aðilinn hafi verið fullur og reiður, að hann myndi ekki leggja hendur á mig aftur. Tíminn leið og ég flutti inn með honum, oftar en einu sinni og oftar en tvisvar, flutningar fram og tilbaka.
Ofbeldið varð meira og byrjaði ég að skrifa niður í símanum mínum þegar ofbeldið átti sér stað, hreinlega til að minna mig á að ég hef rétt fyrir mér-manni er jú oft sagt að maður rann sjálfur til á mottunni eða hreinlega neitað fyrir það að hafa lagt á mann hendur.
Ég vildi alltaf trúa að aðilinn gæti breyst, því ég elskaði hann svo mikið og vildi svo innilega trúa að allt myndi verða betra, en það varð það ekki.“
Vítalía segir að hún muni aldrei gleyma „deginum sem við liggjum saman og erum að fara að sofa, ég segi eitthvað sem honum misslíkar og hann dúndrar símanum í hausinn á mér, ég geng með kúlu í nokkra dagaa eftir þetta en læt samt eins og þetta hafi verið mér að kenna, meðvirknin var orðin svo mikil.
Lygarnar og lygavefurinn sem myndast í svona hringjekku er stórhættulegur, ég hef logið að fólki sem stendur mér næst með þeirri trú um að ég væri að hlífa þeim. Það er jú frábært þegar maður lokar á vini og fjöldskyldu til að aðilinn geti einangrað þig sem mest og stjórnað þér með ákveðnum hætti. Það hefur verið talið mér trú um að stundum þarf að ljúga til að halda öllum góðum.. eða sagt þetta kemur engum við og svo framvegis.“
Vítalía segir að hún biðjist „afsökunar að hafa ekki staðið í báðar lappir allann tímann. Ég þorði aldrei að fara, ég var alltaf hrædd, ég fór tilbaka sjálfviljug,ég hugsaði oftast að ég myndi ekki finna neitt betra og þetta væri alvöru ást. Ég vissi ekki betur og hlustaði ekki á neinn sem ráðfærði mér annað, lögfræðingar, sérfræðingar og fólk sem stendur mér næst, ekkert og enginn náði til mín nema hann.
Daginn í dag hefur ofbeldið verið andlegt, líkamlegt og byrjað að þróast i fjárhagslega hluti með stjórnsemi. Ögrun og hótanir fylgja alltaf eftir. Allir sem hafa verið í svona aðstæðum vita að þetta dregur fram það versta í manni, maður ver sig með kjafti og klóm og hreinlega verður viðbjóðslegur.“
Hún segir það „að búa við þannig aðstæður að þú myndar allt sem þér er sent og safnar saman allskonar gögnum til að vera viðbúinn til þess að einn daginn springur allt, ég óska engum þess að búa við það að reyna að spila eitthvern svona klikkaðan leik um fullkomið heimili sem síðan er að rotna að innan.
Ég var beðin um að skrifa að ég myndi aldrei ræða nein mál opinbert og kvitta með minni undirskrift, ég var beðin um að stíga fram og segja að viðtalið sem ég fór í var ýkt og var ég beðin um að biðja hans fjöldskyldu afsökunar á viðtalinu. Ég gerði það aldrei.
Ég stend með minni frásögn og læri enn eina ferðina að manneskjan sem stóð mér næst var manneskjan sem síðar lagði á mig hendur, og manneskjan sem sagði stuttu eftir okkar kynni að hann ætlaði að sofa hjá mér fyrir framan vini sína og leyfa þeim að horfa á. Þessi manneskja hefur safnað óteljandi myndum af mér eins og nektarmyndum og geymt þær í leyfisleysi, hefur lekið gögnum úr símanum mínum og sagt tvennar mismunandi sögur hvað varðar öll málin sem hafa verið til umfjöllunar sem og fólki sem stendur honum næst, ég hef lært það að enginn fær að vita hreinan og beinan sannleikan frá honum, sama hvort það sé fjöldskylda eða vinir, það er sagt það sem hentar hverju sinni. Lygavefurinn er orðinn svartur eins og svarthol.“
Vítalía segir að endingu að „alltaf þegar koma fréttir um sambúð okkar þá er logið og haldið því fram að ekkert um það sé satt. En staðreyndin er sú að ég bjó þarna og margir sem vita það. Maður grætur og brotnar niður, hugsar afhverju þarf alltaf að niðurlægja mann með þeim hætti að neita fyrir eitthvað sem hreinielga er ekki hægt að neita fyrir. Ég veit ástæðuna og hún er sú að það þarf að halda lygavefnum í kringum sig gangandi. Ég er fegin að dagurinn í dag varð til þess að aðilinn eyddi mér af miðlinum eftir að ég neitaði að tweeta eða hringja í fréttamiðilinn. Þetta hefur verið stanslaust í umfjöllun og allir komnir með upp í kok að lesa um þessi mál. Ég biðst afsökunar á því og biðst afsökunar á að hafa ekki staðið með sjálfri mér alla leið.“