Anna Kristjánsdóttir hefur áhyggjur af afnámi persónuafsláttar þeirra Íslendinga sem flúið hafa okrið í landinu.
Dagbókarfærsla Önnu Kristjánsdóttur frá því um helgina hefur vakið athygli en þar talar hún um áhyggjur sínar af því að nú ætli íslenska ríkið að seilast í vasa þeirra Íslendinga sem flúið hafa okrið á Íslandi og flutt til annarra landa, með því að hirða af þeim persónuafsláttinn.
Skömmu fyrir síðustu jól bárust mér hræðilegar fréttir. Þær bárust mér ekki frá opinberum fjölmiðlum, né frá hinu opinbera, heldur frá fyrrum nágranna og öryrkja sem sest hafði að í Svíþjóð, en hann hafði ekki lengur efni á að búa á Íslandi. Skyndilega fékk hann skilaboð frá Tryggingastofnun ríkisins um skerðingu bóta vegna afnáms persónuafsláttar til handa þeim sem höfðu flúið okrið á Íslandi og reyndu að lifa af erlendis, í hans dæmi í Svíþjóð, sem er að sjálfsögðu miklu betra land og ódýrara að búa í en spillingarlandið Ísland.“ Þannig hefst færsla Önnu. Því næst segir hún frá því að Skatturinn hafi í mars krafið hana um að gera grein fyrir dvalarstað hennar.
„Það tókst að fresta þessum nýju álögum á gamla fólkið um eitt ár, en það breytti ekki því að þegar ég fékk skattframtalið í hendurnar í byrjun mars, þurfti ég að gera grein fyrir dvalarstað mínum síðasta árið. Hvurn djöfulinn kemur skattinum það við hvar ég held til þessa dagana? Ég hefi enga viðveruskyldu neinsstaðar. Er ekki nóg að ég greiði mína skatta og skyldur til hins opinbera eins og áður fyrr? Er verið að hegna mér fyrir að njóta dvalar á sólarströnd? Er búið að endurvekja vistarbandið sem ég hélt að hefði verið afnumið að mestu í lok nítjándu aldar?“
Þá bendir Anna á að hinn nýji forsætisráðherra, Bjarni Benediktsson sé sá sem lagði fram hið svokallaða bandormsfrumvarp um afnám persónuafsláttar í fyrra. „Nú eru liðnir rúmir þrír mánuðir af nýju ári, komin ný ríkisstjórn undir forsæti mannsins sem lagði fram bandormsfrumvarpið um afnám persónuafsláttar síðasta haust þá sem fjármálaráðherra. Í sakleysi mínu spyr ég, er öllum alveg sama? Eigum við sem höfum kosið að treina okkur lífið með veru á ódýrri sólarströnd að greiða aukaskatt fyrir það að dvelja erlendis. Við slítum ekki vegunum, við leggjumst ekki á heilbrigðiskerfið nema að mjög takmörkuðu leyti og höfum fyrir löngu síðan greitt skattana okkar til yfirvalda, En nú á að refsa okkur aukalega fyrir að spara ríkinu heilbrigðiskostnaðinn.“
„Ég ákalla þá sem þykjast berjast fyrir rétti öryrkja og eldri borgara. Hvort sem þeir heita Landssamband eldri borgara, Félag eldri borgara, eða Öryrkjabandalag Íslands. Hingað til hefi ég ekki heyrt neitt frá þeim varðandi þetta mál. Er þeim alveg sama. Eru þessi eldriborgarasamtök einhver skrípaleikur? Ég vil fá að heyra frá þeim, eru þau tilbúin til að berjast eða eru þau enn föst í sinni baráttu fyrir 15.000 króna mánaðargreiðslum frá Tryggingastofnun ríkisins sem er löngu töpuð barátta?“
Í lokaorðum sínum veltir Anna fyrir sér hvort þessi samtök eldri borgara séu að gera eitthvað í málinum án hennar vitundar.