Guðmundur Brynjólfsson skrifar um viðskiptamógúl sem snuðaði dóttur hans í nýlegri Facebook-færslu.
Rithöfundurinn og skáldið Guðmundur Brynjólfsson skrifaði nokkuð kaldhæða færslu nýverið á Facebook þar sem hann rifjar upp þegar dóttir hans, sem þá var unglingur vann hjá viðskiptajöfri sem nýlega var dásamaður í Viðskiptablaðinu en hún þurfti aðstoð Eflingar til að fá orlof sitt greitt hjá manninum. Tilefni færslu Guðmundar var „stóra læknisvottorðamálið“ sem vakti athygli á dögunum en Fiskikóngurinn hafði þá farið mikinn á Facebook þar sem hann kvartaði hástöfum yfir læknisvottorðum sem hann sagði lækna vera duglega að gefa starfsfólki.
„Læknisvottorð
Stóra læknisvottorðamálið skekur nú þjóðina. Læknar eru sakaðir um að skrifa út læknisvottorð eftir pöntunum en ekki eftir veikindum. Starfsfólk leggur inn þessi sömu læknisvottorð hjá atvinnurekendum, dauðfrískt, kapítalistunum til mikils tjóns og armæðu. Svona eru nú læknar í samkrulli við verkalýðinn og alþýðan í bland við heilsugæsluna miklir bévaðir rummungar og siðlausar skepnur.“ Þannig hefst færsla Guðmundar, sem löðrar af skemmtilegri kaldhæðni.
Í næstu andrá skrifar skáldið um minningargrein um lifandi mann:
Fyrir einhverjum vikum las ég í einu viðskiptablaðanna minningargrein um mann sem þó er ódauður enn. Ég kalla það minningargrein því lofið var engu líkt, gæti helst ímyndað mér að þannig myndu eftirmælin um Guð almáttugan standa, væri hann ekki dauður – samkvæmt Nietzsche. Maður þessi sem þarna var talað við – og um – var atvinnurekandi og viðskiptamógúll af æðstu gráðu. Hafði hafist úr engu upp í það að eiga og veita forstöðu stórglæstum vinnustað með margar starfsstöðvar, og nú þegar hann hafði bundið kaupskip sitt við bryggju þótti tilhlýðilegt að leggja undir hann nokkrar blaðsíður og tíunda afrek hans og arfleifð alla – svo dást mætti að honum þó ekki væri nema úr fjarskanum sem liggur á milli stétta á Íslandi. Ég upptendraðist við að lesa um þennan guðdóm og þessa viðstöðulausu dásemdar sigurgöngu og þegar maður þannig andlega fírast upp þá fær maður jafnvel gleggra minni en manni er gefið dags daglega.“
Guðmundur rifjar því næst upp það þegar dóttir hans vann hjá téðum viðskiptamanni en þurfti hjálp frá Eflingu til að fá greitt það sem henni bar.
Dóttir mín, þá unglingur, vann hjá þessum manni um skeið; á einni af hans stórfenglegu stassjónum. Þar var gert slag í því að stela sýstematískt af henni orlofinu. Þar var henni helst aldrei borgað rétt kaup. Þar var stöðuglega reynt að snuða hana um næturvinnukaup og þar var reynt að praktísera eitthvað „jafnaðarkaup“ sem vel að merkja er óskapnaður sem ekki er til. Þurfti sjálfa Eflingu á endanum til að koma skikki á þessi mál – eftir þjark og hótanir. Það sem meira var, á þessum vinnustað voru menn reknir burt eins og hundar þegar djarfaði fyrir því að það þyrfti að veita þeim, samkvæmt kjarasamningum, launahækkanir vegna starfsaldurs.“
Að lokum kemst Guðmundur að eftirfarandi niðurstöðu: