Jökli nokkrum, íbúa í Vesturbæ Reykjavíkur, var ekki skemmt yfir biðtímanum sem honum var boðið upp á hjá Strætó. Hefði hann misst af næsta vagni voru nefnilega tæpar fimm klukkustundir í þann næsta.
Jökull vakti athygli á hinum mikla biðtíma hjá Strætó inni í hverfishópi Vesturbæinga á Facebook. Um var að ræða leið 11 nærri Hótel Sögu við Hagatorg. „Þetta sá ég í strætóskýlinu við Hótel Sögu. Eru 288 mínútur ekki fulllangur biðtími?,“ spyr Jökull.
Atla Jósefssyni finnst hins vegar óþarfi að vera gera of mikið mál úr þessari þjónstu. „Þetta er samt bara 0,0006% af mannsævi. Hví þennan asa?,“ segir Atli.
Gerður Kristný rithöfundur blandar sér í umræðuna og segir frá nýlegri upplifun sinni í Strætó. „Það kastaði tólfunum í morgun þegar ég tók tólfuna heim af Hlemmi. Ævintýralegri reisu hef ég varla upplifað – og hef ég þó tekið fimm vélar til Indónesíu og eitthvað álíka til Bangladesh. Við beygðum til hægri við Suðurgötuna, erfiðum upp Túngötuna, beygðum til vinstri inn Garðastrætið og lölluðum þá spök eftir Hólatorgi. Þá beygðum við inn Ljósvallagötu og hröktum þar bíl til baka þegar við ókum á móti umferð út á Miklubraut. Ég hafði aldrei setið í strætó þarna megin við Hólavallagarð og fannst mikið til koma. Svo ókum við bara alls kyns leiðir eftir að yfir í 107 var komið. Þetta var svo mikið flipp að við Melaskóla varð vagninn að bakka til að hann færi ekki að vaða yfir trjábeð. Einhvern veginn komst ég svo heim til mín glöði bragð eins og krakki í barnabók æsku minnar. Í alvöru! Mér fannst ég bæði hafa lært að matbúa og jagast síðan svo kröftuglega í lamaðri stúlku að loks sá hún sitt óvænna og steig alheil upp úr hjólastólnum. Nú mega jólin koma fyrir mér!,“ segir Gerður.