Blaðamaðurinn öflugi Jakob Bjarnar Gretarsson segir að „Þingheimur virðist hafa stórkostlega brenglaðar hugmyndir um fjölmiðla. Í orði þykjast þingmenn hafa áhyggjur bágborinni stöðu þeirra og jafnvel að þeir séu ein stoð lýðræðis. (Sem þeir eru ef allt er eðlilegt.)“
Spyr:
„En hvernig eru gjörðirnar?“
Svarar:
„Þingið skipar einhverja fjölmiðlanefnd sem telur það sitt helsta hlutverk að tyfta fjölmiðla, sekta og leggja stein í götu þeirra. Þingið gerir ekkert í því að taka RÚV af auglýsingamarkaði.“
Bætir við:
„Þingið gerir ekkert til að stemma stigu við flæði auglýsingafjár á samfélagsmiðla, þvert á móti er það hið opinbera duglegt að auglýsa þar sjálft sem og stjórnmálaflokkarnir sjálfir?!
Svo rík er hin samfélagslega ábyrgð á þeim bænum. Þeir ákveða að styrkja fjölmiðla með beinum hætti sem er umdeilanlegt. Til dæmis vegna aðhaldshlutverks. Illt er fyrir fjölmiðla að eiga eitthvað undir þeim sem sem vilja stífa þeim úr hnefa. Upphæðin er hins vegar snautleg og breytir litlu.
En prinsippið er farið, vatn á myllu gapuxa sem finna sig í því að atyrða fjölmiðla og æpa þannig gegn eigin hagsmunum.“
Jakob vísar í grein á vefmiðlinum Kjarnanum sem fjallar um styrki frá ríkissjóði til fjölmiðla; hann er ekki sáttur:
„Og eins og til að bíta hausinn af skömminni koma þessi ósköp:
Ef það á að vera hægt að réttlæta þessa fjölmiðlastyrki hljóta þeir að vera á þeim forsendum að verið sé að styrkja lýðræðið með hlutlægum fréttaflutningi skv siðareglum BÍ. Sporna við fæti gegn upplýsingaóreiðu og stuðla þannig að upplýstri afstöðu.“
Að lokum færir Jakob í tal að „styrkveitingarnar fóru hins vegar á núll einni yfir í að verða ógeðslegar.
Á lista yfir styrkþega eru ýmsir sem eru langt frá því að snerta við þessu markmiði og nú hefur Bjarkey og co ákveðið að nota þetta kerfi til að kaupa sér atkvæði úti á landi, þar sem atkvæðin þar vega þyngra. Þetta er eitthvað svo innilega glatað að manni fallast hendur.“