„Ég lagðist síðan í rúm í hliðarherbergi á hótelherberginu og bauð góða nótt en tíu mínútum síðar var maðurinn allt í einu kominn uppí til mín, allsnakinn. Svo getur fólk lesið um restina í bókinni minni „Sjóveikur í München”. Maðurinn sagðist vera með byssu í töskunni þegar ég reyndi að flýja,“ segir Hallgrímur Helgason, rithöfundur, myndlistarmaður og skáld.
Rúmlega tvítgugur hafði Hallgrímur orðið viðskila við hóp drukkinna Íslendinga í Flórens á Ítalíu og voru öll hótel fullbókuð. „Svo hitti ég eitthvað par á gangi um borgina sem bauð mér að gista hjá sér en þau sögðust vera með hótelherbergi. Svo var konan allt í einu horfin og við fórum tveir upp í lyftunni. Ég var svo grænn“.
Maðurinn var sennilega á fertugsaldri. Frá fyrrum Júgóslavíu. Og Hallgrímur sagði aldrei frá. Hann skammaðist sín. Vissi ekki hver maðurinn var. Datt ekki í hug að reyna að kæra.
„Ég kom frá sveitalegu og saklausu landi og vissi varla hvað samkynhneigð var og fyrsta sjokkið var auðvitað að uppgötva það yfirhöfuð að karlmaður skyldi girnast annan karlmann á þennan hátt. Það var bara ekki inni í heimsmynd minni. Bara það var mikið sjokk. Og hvað þá að ég færi að segja frá því.“
Einlægt og ítarlegt Kvöldviðtal Mannlífs við Hallgrím um áföllin ástina og dauðann.