Ég var virkilega hrifin af kærastanum mínum sem ég hafði búið með í nokkrar vikur. Því miður hafði hann fyrir löngu planað og borgað skemmtiferð með tveimur vinum á sólarströnd og þótt gaman hefði verið að fara með var allt löngu uppbókað og ég hefði verið eini makinn sem hefði viljað fara með. Óvænt var þarna gamall skólabróðir minn sem bað kærastann fyrir góða kveðju til mín.
Við Arnar kynntumst í gegnum sameiginlega vinkonu og smullum strax saman. Hann var frumlegur og fyndinn og mjög myndarlegur. Í stað þess að bjóða mér út að borða á fyrsta stefnumótinu bauð hann mér heim til sín í mat í ofboðslega flottan mat. Löngu seinna viðurkenndi hann fyrir mér að vinur hans, kokkur, hefði eldað matinn og látið sig hverfa skömmu áður en ég mætti á staðinn. Ég hefði nú samt fallið fyrir honum þótt maturinn hefði verið óætur.
Við upplifðum bæði eitthvað alveg sérstakt og sambandið þróaðist afar hratt. Það var eðlilegt skref að fara að búa saman eftir aðeins nokkrar vikur. Við vorum að verða þrítug og höfðum átt okkar sambönd við aðra en þarna varð klisjan um sálufélagann raunveruleg og sönn.
Lífsreynslusöguna má lesa í heild í nýjasta tölublaði Vikunnar.