„Hundar eru skynsamar skepnur, reyndar ekki eins skynsamir og kettir en skynsamir samt. Þeir gera til dæmis ekki stykkin sín innanhúss nema í ítrustu neyð, reyndar eins og kettir sem eiga venjulega sitt eigið klósett, allavega ef þeir búa í mannabústöðum (afsakið fólkbústöðum).“ Svona hefst nýjasta dagbókarfærsla Önnu Kristjáns í Paradís en það er gæluheitið sem hún gefur Tenerife.
Í færslunni talar hún lítið um mannfólkið en meira um hunda og ketti. Þó aðallega ketti. Rifjar hún upp þegar hún átti köttinn Hrafnhildi í Árbæjarhverfinu en hún átti það til að stelast á næstu svalir til að gera stykkin sín. Síðar í færslunni segir hún frá klósettvenjum Texas el Perró sem hún á í Paradís. Grínast hún með orðið „mannfólkið“ og spyr hvort það heiti ekki nú „fólkfólkið“. Dagbókarfærsluna má lesa í heild sinni hér fyrir neðan.
„Dagur 1314 – Af hundum og köttum.
Hundar eru skynsamar skepnur, reyndar ekki eins skynsamir og kettir en skynsamir samt. Þeir gera til dæmis ekki stykkin sín innanhúss nema í ítrustu neyð, reyndar eins og kettir sem eiga venjulega sitt eigið klósett, allavega ef þeir búa í mannabústöðum (afsakið fólkbústöðum).
Ég man að þegar ég bjó í Árbæjarhverfinu í Reykjavík veitti ég því athygli að hún Hrafnhildur mín ofurkisa var farin að gera óvenju lítið í kassann sinn og fór að fylgjast með henni. Svo þurfti hún að gera stykkin sín, fór út á svalir og fór létt með að skríða yfir á næstu svalir, stillti sér upp yfir stóru blómakeri með litlu opi að ofan og lét stykkin sín detta þar ofaní. Skömmustuleg þurfti ég að banka upp á hjá nágrönnunum og biðjast afsökunar fyrir klær Hrafnhildar og reyna síðan að koma í veg fyrir að hún stælist þangað yfir. Reyndar voru nágrannar mínir slíkt sómafólk að öll samskipti við þau voru hin bestu, hún frá Vestmannaeyjum (hvað annað?). Smám saman lærðist Hrafnhildi að kassinn heima var sá eini sem mátti nota innandyra. Hvað hún gerði svo af sér þegar hún var úti að skemmta sér kom engum við nema henni sjálfri.
Texas el Perró er ósköp þægur og bíður þolinmóður flestar nætur eftir því að einhver vakni og hleypi sér út að sinna grunnþörfunum. En einhverntímann síðustu dagana sem litla fjölskyldan var hjá mér hefur eitthvað brugðist því þegar þau voru farin, var komin vond lykt í litla herbergið og reyndist Texas þá hafa migið á gólfið.
Nú er allt komið í lag, öll rúmföt þvegin, öll rúmteppi og teppin til að hlífa garðhúsgögnunum einnig, herbergið útloftað, gólfið nýskúrað og allt á leið til betri vegar.
Það er ekki hægt að kenna Texas um óheppnina, frekar mannfólkinu. (heitir það ekki núna fólkfólkinu?)“
