Auður Vilhjálmsdóttir – 37 ára, tveggja barna móðir úr Breiðholti – er nýjasti gestur hlaðvarpsins Sterk saman.
Auður var mjög ung þegar hún byrjaði í neyslu; flúði slæma líðan sína og heimilisaðstæður, en hún var ekki nema 13 ára þegar hún drakk sig dauðadrukkna og endaði ælandi í minnisleysi; þó fann hún samt sem áður að þetta vildi hún gera aftur og það sem sem fyrst.
Kemur fram í spjallinu að foreldrar Auðar voru mjög ung þegar þau áttu hana; móðir hennar var orðin þriggja barna móðir aðeins 21 árs gömul:
„Ég veit að þau gerðu sitt besta, en það var algjör heragi hjá pabba, mikið andlegt ofbeldi og líka líkamlegt.“
Auði gekk ekki vel í skóla og var hljóðlátt barn sem lítið fór fyrir:
„Ég ákvað þegar ég varð unglingur að láta ekki ganga yfir mig lengur og fór í uppreisn. Það var alltaf allt brjálað heima þar til mér var hent út, 14 ára gamalli.“
Auður leitaði þá á náðir Rauða krossins eftir að hafa gist hjá vinkonu, en ef það stóð illa á þar þurfti hún að sofa úti, eða þá í grenum þar sem fólk í harðri neyslu hélt til.
Auður var nítján ára þegar hún fór í sína fyrstu meðferð eftir nokkur stór áföll; en á þeim tíma vissi hún ekkert hvað meðferð var, en það hljómaði vel að vera örugg; sofa í rúmi og fá að borða reglulega. Auður fór í þrjár meðferðir á stuttum tíma og segir frá því að pabbi hennar hafi komið til hennar stuttu áður en hún fór í fyrstu meðferðina; þá hafði hún ekki talað við foreldra sína í langan tíma:
„Hann sagði að þau, mamma og pabbi, vildu vita af mér og ég upplifði að einhverjum þætti vænt um mig eða að þau væru ekki búin að gleyma mér,“ segir hún.
Auður hefur verið í bata frá vímuefnavanda í ein 15 ár og segist eiga Dyngjunni (áfangaheimili fyrir konur, skipulagt að þörfum þeirra sem eru að koma úr áfengis og vímuefnameðferð, þeim veittur allur stuðningur til að takast á við heilbrigt líferni sem tók til starfa árið 1988 og hefur starfað óslitið síðan) mikið að þakka.
Í Dyngjunni bjó Auður í tvö ár; sem lögðu grunninn að því lífi sem hún lifir í dag:
„Ég var alltaf ein með strákunum og þeir pössuðu mig en samt brutu þeir auðvitað oft á mér líka. Ég hélt samt að ég gæti aldrei eignast vinkonur, en í Dyngjunni kynntist ég dásamlegum stelpum og eignaðist vinkonur.“