Tobba Marinósdóttir segir frá erfiðum meiðslum sem eru að hrjá hana; mńuði eftir aðgerð.
Tobba bæði spyr og svarar:
„Er hægt að „djúsa“ yfir sig? Stutta svarið er já.“
Hún bætir við:
„Þegar kona á enga samstæða bolla lengur missir og brýtur allt, öskurgrenjar í verstu krampaköstunum í sturtu á næturnar og hefur ekki stjórn á fingrunum, þarf að hægja á sér.
Taugaskaði og mögulega varanlegur taugaskaði – er eitthvað minna heilsusamlegt en djúsarnir mínir góðu. Nú rúmum mánuði eftir aðgerð er ég enn með litla tilfinningu í þremur fingrum, sef í spelkum og fæ ógeðslega taugaverki.“
Tobba vonar það besta og dásamar hvíldina:
„Ekki vanmeta hvíld. Aldrei. Jess brjálað að gera er ekki alltaf gott. En kona getur vonandi lært af þessu.“