Atli Þór Fanndal segir að leikstjóri Baráttan um Ísland viti „greinilega ekkert um þessi mál,“ en hún blæs á gagnrýni á heimildarmyndinni.
Mikil óánægja gætir á samfélagsmiðlum vegna heimildarmyndarinnar Baráttan um Íslands sem sýnd var í tveimur pörtum á RÚV á dögunum, í tilefni af 15 ára afmæli Hrunsins. Gagnrýnin beinist helst að efnistökum myndarinnar, að of mikil áhersla hafi verið á viðtölum við bankamenn, í stað þess að ræða við fólk sem missti allt í Hruninu. Þá hafa nokkrir aðstandendur myndarinnar krafist þess að vera teknir af þakkarlista myndarinnar en Þorvaldur Gylfason skrifaði til að mynda Stefáni Eiríkssyni útvarpsstjóra bréf þar sem hann heimtaði að vera tekinn af listanum.
Atli Þór Fanndal er einn af þeim sem gagnrýnt hefur heimildarmyndina og RÚV fyrir að sýna hana, harðlega. Í nýrri Facebook-færslu sem hann skrifaði við frétt Vísis, þar sem Margrét Jónasdóttir, leikstjóri myndarinnar og aðstoðardagskrárstjóri Ríkisútvarpsins, sagði að myndin hafi alltaf átt að fjalla um bankamennina. „Ég taldi mig hafa aðgang að fólki sem hafði ekki tjáð sig áður, sem ekki hefur sest niður í rólegheitum og sagt sína sögu án þess að vera í kastljósinu,“ sagði Margrét í viðtali við Vísi. Atli Þór er hvassyrtur í Facebook-færslunni og segir að leikstjórinn viti „greinilega ekkert um þessi mál“ og að hún „endurvarpar bara áróðri sem milljónum hefur verið kostað til að endurvarpa.“ Að lokum segir hann: „Þetta er bara sóðaskapur.“
Hér má sjá færsluna í heild sinni:
„Leikstjóri myndarinnar veit greinilega ekkert um þessi mál. Talar um að hún hafi viljað segja einhverja sögu sem aldrei var sögð og tala við fólk sem aldrei talaði en endurvarpar bara áróðri sem milljónum hefur verið kostað til að endurvarpa. Þessi lygasaga sem myndin hennar kyndir undir er ástæða þess að heilu fjölmiðlarnir hafa verið stofnaðir, fjöldi bóka verið leynilega og stundum ekkert leynilega verið fjármagnaðar og ástæða þess að PR iðnaðurinn tútnaði út. „En það var aldrei markmiðið með þessari mynd. Það hafa aðrir fjallað um venjulegt fólk í sínum myndum og mér fannst það bara ekki vera þessi saga. Ég taldi mig hafa aðgang að fólki sem hafði ekki tjáð sig áður, sem ekki hefur sest niður í rólegheitum og sagt sína sögu án þess að vera í kastljósinu,“ segir Margrét. Þetta er bara sóðaskapur.“