Glúmuer gleður með skrifum sínum – nú sem endranær.
Hann segir:
„Þegar ég var tíu ára á stéttinni fyrir framan heimili mitt Sundstræti 28 á Ísafirði kom mamma út og spurði eins og uppúr þurru hvort ég hefði ekki hugsað mér að læra að elda.“
Ekki stóð á svari:
„Nei svaraði ég. Til hvurs? Þá eignastu aldrei konu Glúmur minn. Í mínum rómaða þótta og almennum hroka svaraði ég og benti á andlit mitt og sagði: Ég? Konur munu keppast um að elda fyrir mig.“
Hann segir í kjölfarið að „mamma hristi höfuðið yfir misheppnuðu uppeldi mínu og genetískum galla og gekk til vinnu. Vandinn er sá að þegar ég hugsa um það nú 45 árum síðar að þá hafði hún rétt fyrir sér. Ég á enga konu.“
Og Glúmur tók sig „taki og horfðist í augu við staðreyndir og eldaði hafragraut í morgun. Og ekki nóg með það heldur bætti ég um betur og eldaði pasta fyrir dóttur mína rétt í þessu. Og ég hefði aldrei þorað að segja það eða viðurkenna en ég hefi lúmskt gaman að þessu. Bara helvíti gott. Svo í því ljósi auglýsi ég hér með eftir búsældarlegri konu sem getur tekið þetta ómak af mér, takk.“